Ten wyjazd w ogóle nie był zaplanowany. Pojechałem pod wpływem emocji i ogólnego wkurwienia. Przyczyna nie jest istotna, lecz doprowadziła do zadania sobie pytania, czy mam jaja. Jak się ostatecznie okazało jaja miałem. Szybkie pakowanie potrzebnych rzeczy i w drogę. Jechało się fantastycznie. Nie przesadzam. Wiatr wiał w plecy na tyle mocno, że jechałem na najniższych przełożeniach. Wietrze, krocz ze mną... Po drodze minąłem pewnego faceta, który szedł poboczem ze swoimi dziećmi. Zrównując się z nim, spojrzałem na jego twarz. Malował się na niej nieśmiały uśmiech chyba wymieszany z podziwem, bo kiwał głową niedowierzając. Gdy będąc za Jedliczem ujrzałem pierwsze szczyty Niskiego to aż zaklaskałem z radości. Dodało mi to sił i determinacji. Niebo się przejaśniło i chmury odsłoniły Słońce, a także Księżyc, który już wisiał od pewnego czasu. Rozpoczął się wyścig z czasem, ponieważ chciałem być na Grzywackiej przed zachodem. W N. Żmigrodzie wstąpiłem do sklepu po butelkę wody. Jakiś mały chłopczyk, dosłownie trzyletni, z entuzjazmem powiedział mi dzień dobry. Taki słodziak mały. Chciałem odpowiedzieć z entuzjazmem równym jego, ale pewnie nie wyszło. Do tego grymas układający się w uśmiech też raczej nie był atrakcyjny. Na Grzywacką wjechałem od strony N. Żmigrodu, choć "wjechałem" to znacznie za dużo powiedziane. Ledwo wepchałem, pasuje bardziej. Droga przez las niemiłosiernie się dłużyła, mniej więcej pamiętałem jej przebieg z oazowych czasów.

Na szczycie zrobiłem zdjęcie i wysłałem je, wraz z pozdrowieniami, do S. Nie trudno było się domyśleć, że nie odpisała. Między innymi przez nią potrzebowałem tego wyjazdu. Żeby pomyśleć. Siedząc w namiocie gadałem z K., która wybierała się nad morze, na ptaki. Zasnąłem przed dwudziestą.

Kolacja z Jurkiem. Te świeczki naprawdę są świetne, ale trzeba uważać w ciasnym namiocie...